Het was zomer en ik was in het buitenland en we waren vijf dagen uit elkaar en ik was ontzettend boos. Iedere keer dat zich ook maar een beetje verdriet richting mijn bewustzijn begaf was ik weer woest, want ook al was het mijn eigen keus, ik vond het onvergeeflijk dat iemand me zo slecht had laten voelen dat ik die keus moest maken.
Er waren workshops en er was muziek en waren vrienden, maar ik liep rondjes en ging naar de supermarkt waar alles onbetaalbaar was en mopperde in mezelf over hoe stijl de straten omhoog liepen en ik liep maar.
Tussendoor dacht ik: goed gedaan. Vanaf hier wordt alles alleen maar beter. Alles wordt beter. Het voelt nu al beter dan het lang gedaan heeft. Je loopt, je slaapt in een tent, je bent niet alleen. Er zijn ontzettend veel bomen, hier en op de wereld.
Op een ochtend liep ik hard. De heuvels deden pijn aan mijn kuiten, maar ik gaf niet op voor ik vijf kilometer gerend had.
Die middag bezocht ik de workshop making whips from old bicycle tubes while talking about consent. De ruimte liep vol mensen die niets liever wilden dan een whip maken op een snikhete woensdagmiddag, terwijl de workshopleider paniekerig rondliep omdat hij maar zes scharen had meegenomen. Ik zat naast de stapel binnenbanden en zocht alvast de beste band uit voor als de workshopleider het startsein zou geven.
‘I’m no expert on consent,’ zei de man. ‘I’m not a leader. I do know how to make whips.’
Hij murmelde nog wat over machtsverhoudingen en situaties waarin deze wel of niet op hun plek zijn.
In de hoek van de ruimte zat een vrouw die zo mooi was dat ik haar niet aan durfde te kijken, omdat ik bang was dat mijn blik grensoverschrijdend zou zijn. Niet dat ik oogcontact had kunnen maken, de vrouw keek constant strak voor zich uit. Haar ellebogen rustten op haar knieën, haar kin op haar duimen en haar vingers zaten voor haar mond in elkaar gevouwen. Ze droeg een cargobroek, had de onderste helft van haar haren afgeschoren en droeg de rest in een dikke vlecht naar achteren. Hoewel ze twee koppen kleiner was dan ik, zag ze eruit alsof ze mij en iedereen die ik ken alle hoeken van de kamer zou kunnen laten zien.
‘So,’ zei de not-a-leader. ‘Now what do we do?’
De vrouw met de cargobroek keek op.
‘Let’s split up into groups. Each group has to have a pair of scissors and someone that knows something about consent. I just read a book about the wheel of consent. If you want to know more about it, please join me.’
Mensen knikten en begonnen met elkaar te praten. Twee personen met een hanenkam stonden op om een rustige plek om te praten te zoeken.
‘Wait,’ zei de man met de binnenbanden. ‘Let me explain how to make the whips first.’
Geweldig!
<3