Alles wat mooi is

Wat was het een jaar zeg, het was nogal een jaar, sommige jaren zijn de zee en zo een jaar was het, een jaar waarin je drijft en je zo stevig vasthoudt aan alles wat mooi is dat je vergeet dat de kust bestaat, een jaar waarin je tegen de tijd dat je ver genoeg afgedreven bent om het land niet meer te kunnen zien pas bedenkt dat de diepte kilometers ver reikt, dat er niemand in de buurt is die je kent en dat alles waar je je aan vasthoudt ook maar dobbert en langzaam vergaat in het zoute water, een jaar waarin je dan weer denkt dat je zinkt, dan weer dat je de zee bent, een jaar waarin alles fluïde is, waarin zwemmen soms een handeling is en soms een verzameling letters die gezamenlijk geen betekenis hebben, zo een jaar was het. Wat een jaar. Wat is gebleken is dit: er is veel om naar terug te keren. Hardlopen, het bed verschonen, mijn vrienden. Meubels van plek verschuiven, een computerspel spelen, wandelen als het ’s ochtends nog donker is. Waterkefir maken. Mijn broer bellen. Dansen op de Amsterdam Klezmer Band. Schrijven. Altijd als ik aan land ben denk ik: dat was ik niet, daar in de zee. Ik ken die zee niet. En steeds blijk ik alles wat mooi is meegenomen te hebben naar land, dingen waar ik me aan vasthield, nieuwe dingen om naar terug te keren.