Voorlezen

Gisteren las ik voor het eerst sinds lange tijd weer voor en ik vond het vreselijk. Ik wilde wegrennen. Naar huis. Voorheen vond ik voordragen zalig, het applaus ook. Of vooral. Gisteren was ik op een plek waar ik me geen houding wist te geven omdat de houding die ik me ooit aangemeten had me niet meer paste. Een attitude als een broek die ik 1,5 jaar lang niet meer gedragen had en na alle traing amper nog over mijn dijen paste. Ik ben blij met alle therapie die ik heb gehad, maar ben inmiddels wel klaar met nieuwe broeken kopen.