Pitten

Ik werd wakker met een barstend hoofd.

Natuurlijk had ik me voorgenomen niet te drinken, maar het was een verjaardag en er was een open bar en ik zat in mijn eentje aan de toog en keek de hele tijd maar rond op zoek naar een bekend gezicht, ik zag nauwelijks bekende gezichten en de jarige was constant bezig met het in ontvangst nemen van felicitaties.

Er was Grasovka.

Tegen de tijd dat ik bekende gezichten zag had ik genoeg gedronken om me niet verloren te voelen, om te geloven dat ik niet verloren was.

De afgelopen maanden ben ik steeds ontzettend tevreden als ik in de spiegel kijk. Ik herken mezelf als ik me aankijk. Redelijk regelmatig denk ik: verdomme, dat is een mooie vrouw. Iets dat ik maar zelden heb geloofd, omdat er veel mannen waren die er baat bij hadden het tegendeel te beweren.

Ik werd wakker met een barstend hoofd en probeerde de nacht te reconstrueren. Er waren mensen die ik lang niet had gezien. Er was live-muziek, er waren beloftes en grapjes en goede ideeën. Er was meezingen met Spandau Ballet.

Hoe weet je dat je echt gelooft wat je over jezelf gelooft?

Er was het moment waarop ik geëmotioneerd raakte. Iemand die ik niet kende stond naast me, aaide me over mijn rug.
‘Ik blijf voor altijd alleen,’ zei ik. 
Ik herinnerde me dat ik het geloofde. Voor altijd alleen.
‘Heus niet,’ zei de onbekende. 
‘Jawel,’ zei ik. ‘Jawel. Jawel. Ik blijf voor altijd alleen, want ik ben veel te lelijk om ooit weer iemand te krijgen.’
Toen moest ik hard huilen.

Ik werd wakker met een barstend hoofd, stond op, wist niet meer wat ik moest geloven. In de keuken dronk ik twee glazen water, nam paracetamol. Ik pelde een mandarijn die vol pitten bleek te zitten.