Naar het café

We dronken wijn, aten groente uit de oven, vergeleken voor we onze jassen aantrokken voor de spiegel onze grijze haren zoals we twintig jaar geleden met opgetrokken shirts onze borstgroei bekeken.

Daarna dansten we. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst gedanst heb in een zaal die zo vol was dat ik nauwelijks bewegingsvrijheid had. Het voelde als vroeger. Toen we met het hele publiek uitgelaten op en neer sprongen zei ik dat ik niet meer kon springen zonder een beetje in mijn broek te plassen. ‘Ik ook niet,’ zei ze.

We gingen naar een café. Even nog, voordat het twaalf uur werd. Aan de bar raakte ik aan de praat met een jongen die zijn haar zorgvuldig in de war gebracht had. Het gaat de verkeerde kant op met de wereld, zei hij. Ik dacht ook al zoiets gezien te hebben. ‘Communisme of anarchisme?’ vroeg ik hem. De jongen schudde zijn hoofd en haalde zijn hand door zijn haar. ‘Kapitalisme.’