Mayonaise

Forel Vissen in Amerika is maar een dun boekje.

‘Hoe laat ben je hier?’ vroeg ik afgelopen zondag. ‘En wil je mayonaise meenemen? We eten gebakken aardappeltjes, verse bieten en het spijt me want dit lijkt me ook niet lekker, maar ik wil het graag proberen: vegan cordon bleu.

Er is weinig in de wereld waar ik blijer van word dan van mayonaise, daarom koop ik het eigenlijk nooit. Ik eet een pot binnen twee, drie dagen leeg. Als ik kook voor Oscar en mij en ik haal mayonaise in huis, geef ik hem de pot mee als hij naar huis gaat.

Toen Oscar en ik elkaar net kenden, pakte hij een van zijn lievelingsboeken uit de kast om me eruit voor te lezen. Forel Vissen in Amerika. Ik vond er niets aan, maar ik had een grote interesse voor Oscar, dus ik luisterde graag. Op avonden dat ik het moeilijk had of slecht in slaap kon komen, pakte hij het boek, las me een of twee hoofdstukken voor terwijl ik in slaap dommelde en af en toe klaarwakker overeind schoot bij het horen van een lelijke vergelijking.
‘Ik snap niet dat dit boek werkelijk uitgegeven is,’ riep ik dan uit. Of ‘Ik geloof niet dat iemand dit echt goed vindt, volgens mij praten alle liefhebbers elkaar na en durft niemand nu meer te zeggen dat het gewoon een slecht boek is.’
Oscar moest dan om me lachen, gaf me een kus en zei: ‘Wacht maar tot we bij het mayonaise-hoofdstuk zijn.’

Oscar zette de pot op het aanrecht, gaf me een kus en ging op de bank zitten.
‘Het gaat niet zo goed tussen ons,’ zei Oscar. Hij vroeg het haast.
‘Nee,’ zei ik. ‘Nee.’
Eerst spraken we over de gebreken. Toen over verwachtingen. Vervolgens over bedoelingen.
We huilden. Eerst een beetje, daarna steeds harder. We hielden elkaar vast, zo stevig hadden we elkaar alleen vastgepakt toen we elkaar net kenden en we geloofden dat we nooit meer los konden laten. We haalden om beurten glaasjes water, maakten een paar grappen die volledig doodsloegen. We hadden veel begrip voor de ander. Spraken waardering uit. We stopten niet met huilen.
‘En nu?’ vroeg Oscar.
‘Ja.’ zei ik. 

Naarmate we elkaar langer kenden las Oscar me steeds minder vaak voor. Dat is niet erg, we hadden meer te doen. Een tijd geleden nam Oscar Forel Vissen in Amerika weer mee naar bed. Ik ergerde me aan een vergelijking, maar was het boek inmiddels steeds meer gaan waarderen.
‘Als het uit is, moet je weer van voren beginnen,’ zei ik. ‘Ik wil geen ander boek meer horen.’
‘Weet je het zeker?’ vroeg Oscar.
Ik knikte.
Forel Vissen in Amerika eindigde met het mayonaise-hoofdstuk. Een prachtig einde, vond ik. Wie een verhaal kan eindigen met mayonaise, is wat mij betreft een grote.
‘Ik zie het hele boek in nieuw licht na het horen dit hoofdstuk,’ zei ik. ‘Ik neem alle kritiek terug.’

‘En nu,’ zei ik. ‘Nu vraagt een van ons of het dan uit is en dan zegt de ander dat het inderdaad uit is, en dan ga je naar huis.’
‘Het leek me duidelijk,’ zei Oscar, ‘dat het uit is. Ik blijf niet meer eten denk ik. Moeten we nu de sleutels aan elkaar teruggeven?’
Ik haalde mijn schouders op.
‘En onze spullen, die moeten we binnenkort aan elkaar teruggeven. In een tasje.’
Ik knikte en veegde mijn wangen droog met mijn mouw. Ik keek naar Vasco, die alles vanaf de salontafel in de gaten had gehouden.
‘Ik denk dat ik maar moet gaan,’ zei Oscar.
Hij stond op, pakte zijn jas, kwam nog een keer teruggelopen. We hielden elkaar nog maar eens vast, we keken elkaar nog een keer aan. Toen ging ik weer op de bank zitten en liep Oscar richting de voordeur. 
‘Wacht,’ zei ik. 
Oscar draaide zich om.
‘Wil je alsjeblieft de mayonaise weer mee naar huis nemen?’