Koester de mensen

Koester de mensen tegen wie je narrig zegt dat je deze route onlangs al hebt gelopen, dat het mooi is dat jullie een stuk gaan fietsen, maar dat je hier dus pas nog bent geweest en al daarom weet dat na deze bocht de geiten niet meer staan, maar een stuk verder nog wel de paarden. De mensen tegen wie je bitst dat je zelf een veel betere route had verzonnen. De mensen die zeggen dat ze al dachten dat het water je op zou vrolijken als je even later enthousiast wijst naar een aalscholver met een paar takken in de snavel.

Koester de mensen die geduldig luisteren als je vertelt dat je alleen nog maar vrolijk wordt van de Amsterdam Klezmer Band, de mensen die hun geduld houden als het enige wat je op televisie wil zien een oude aflevering van Klokhuis over de Amsterdam Klezmer Band is, de mensen die na die aflevering elke keer een keuze maken uit de drie afleveringen van het Klokhuis die je ze voorlegt en urenlang informatieve kindertelevisie met je kijken. 

Koester de mensen die in het donker naast je in bed gaan liggen, je niet aanraken. De mensen die je zeggen dat je je voeten moet spannen, tenen krom, span ze zo hard als je kan en ontspan ze daarna. De mensen die je zeggen je benen aan te spannen, dan te ontspannen. Vervolgens je billen, je buik. De rest van je lijf. De mensen die zeggen dat je zoveel mogelijk gekke gezichten moet trekken, trek je mond zover mogelijk open, frons, trek rimpels in je neus, steek je tong uit, trek je wenkbrauwen op, ga door tot je alle spieren in je gezicht aangespannen hebt. Oké, en nu ontspannen, niet alleen je gezicht, maar je hele lichaam. Voel je nog ergens spanning? Ja, ik ook een beetje. Gek he? Probeer daar ook maar te ontspannen.

Koester de mensen die je hand even pakken, die vragen of je denkt dat je nu kunt slapen.