Klusje

Als alles je overweldigt, verzin dan een overzichtelijk klusje met groot resultaat. Prijs jezelf de hemel in als de klus geklaard is.

Ik besloot de inhoud van het kaartenrek dat op de wc hangt uit te dunnen. Het rek puilt uit van de ansichtkaarten, polaroidfoto’s, toegangsbewijzen, polsbandjes, stickers en uitslagen van potjes minigolf. Ik heb de verzameling bewust aangelegd nadat ik ziek was. Op dagen dat ik me eenzaam voel hoef ik maar vooruit te kijken als ik poep en ik zie hoe rijk mijn leven is. Dat ik mensen zie, dingen meemaak.

Inmiddels past er op sommige plekken nauwelijks nog nieuw papier in de sleuven van de houten latten, het is tijd om ruimte te maken voor nieuwe ervaringen in het rek.

Ik had een tamelijk lege dag. Op het opruimklusje en met Oscar de Hortus bezoeken na, hoefde ik niets te doen.

Eerst, dacht ik, ga ik hardlopen. Hardlopen doe ik het liefst aan het begin van de dag. Als ik mijn hardloopkleding niet aantrek zodra ik uit bed stap, ga ik niet. Het was koud buiten, mijn kuiten deden pijn, maar ik rende ontzettend ver en zag twee ooievaars op een nest. 

Toen ik gedoucht en aangekleed was, bleek ik al bijna naar de Hortus te moeten. Ik at snel een boterham met pindakaas, rende naar beneden om mijn fiets te pakken en trapte flink door, zodat Oscar niet op me hoefde te wachten op de plek waar we hadden afgesproken. Ik was precies op tijd, we fietsten samen naar de Hortus, zagen er vier herten, veel groene knoppen aan takken en een enkele bloem.

Weer thuis at ik de risotto die ik een dag eerder maakte, keek op de klok en dacht aan de demonstratie op de Grote Markt. 

Schermen vervreemden je van de wereld. Je ziet het nieuws in video’s van huilende mensen, een tank die over een personenauto rijdt, een sprekende dictator, gegil. Je ziet het nieuws in dezelfde beelden die je in films ziet, als je met een zak chips op de bank zit, met je geliefde onder een deken. Je kijkt de film en denkt: zulke dingen gebeuren echt. Je kijkt de film en zegt tegen je geliefde dat jullie het goed hebben, dat jullie gezegende mensen zijn, maar je hebt geen idee van hoe goed je het hebt.

Je pakt de krant en leest het nieuws. Geschreven met de woorden die ook de spannende verhalen vormden van de boeken die in je kast staan. Explosies. Raketten. 

Soms staar ik naar buiten en probeer te bevatten dat alles bestaat, dat alles echt is. Dat iedereen die nu leeft iets voelt, iets meemaakt. Niet alleen ik, niet alleen de mensen die ik ken. Niet alleen de mensen van wie ik ooit gehoord heb. Iedereen. Het is onmogelijk.

Ik stond op de Grote Markt, luisterde naar de sprekers en voelde de machteloosheid, de vastberadenheid, de woede, het verdriet, de wanhoop. Dit is echt, dacht ik. Er gaan mensen dood, er bevallen vrouwen in metrostations, er wordt gevochten, gebombardeerd, dit is echt, er zijn mensen die dit meemaken, die doodsangsten uitstaan, nu, terwijl ik hier sta. Ik stond op de Grote Markt en zag een spreker die vertelde dat Poetin kernwapens in verhoogde staat van paraatheid bracht. Het ongeloof.

Ik stond op de Grote Markt en hoorde dat ik weinig kon doen, behalve doneren.

Toen ik thuis was, las ik een bericht van een vriendin. Ze had besloten een kledingruil te organiseren, dezelfde dag nog. Nee, dacht ik, nee. Het is heel vreemd om nu met kleding bezig te zijn. Vervolgens dacht ik dat het misschien juist het verstandigste was om nu te doen. Kleding ruilen. Niet alleen zijn.

We dronken thee, gooiden alle kleren op een grote bult, pasten elkaars broeken en truien, spraken over Oekraïne, over Poetin. We dronken we wijn, pasten elkaars broeken nog eens, gaven elkaar complimenten. Daarna gingen we naar de stad.

We waren op een plek waar de dj geen plaat langer op kon laten staan dan een halve minuut en een deel van die dertig seconden steevast verpestte door Een, twee, drie…. kater! of Laat me die handjes dan eens zien! in de microfoon te schreeuwen. We bleven niet lang, maar lang genoeg om mee te maken dat de dj via het geluidssysteem deelde dat Frits een dag eerder voor het eerst seks had gehad. Het publiek juichte en de dj riep dat hij had gehoord dat Frits het nog geen dertig seconden had volgehouden.

Als je eenmaal weet waar je op moet letten is het niet moeilijk de mannen te herkennen die werkelijk geen idee hebben van wat de mogelijkheden zijn tussen de lakens, anders dan hun penis in iemand steken.

Op de plek waar we daarna belandden was het rustiger, de muziek was beter. Ik danste tot mijn pony aan mijn voorhoofd geplakt zat, tot ik stonk en een beetje misselijk werd. Toen ging ik naar huis.

Vanmorgen werd ik zonder kater wakker. Ik stond op, ging naar de wc, zag de klus die ik vergeten was te doen.