Kettingen

Gisteren ontwarde ik een berg goedkope sieraden die ik achterop een plank had weggemoffeld. Sinds ik genezen ben van mijn depressie kan ik nog maar aan een ding denken: kapitalisme. Het is opmerkelijk dat er in therapie vrijwel niets onaangeraakt is gebleven, van de vroegste jeugdherinneringen die ik met mijn ogen gesloten ophaalde en zo vaag waren dat ik er geen woorden aan kon geven tot aan hoe ik functioneer in mijn huidige relatie, maar dat de invloed die het economisch systeem op me heeft nauwelijks een onderwerp was. Tijdens mijn ziekte heb ik me zo voor de buitenwereld afgesloten dat mijn vriend ten tijde van het presidentschap van Trump eens grapte dat ik er na mijn depressie achter zou komen dat er een heel nare man aan de macht was gekomen in Amerika. Ik stond wel open voor AliExpress, het ontvangen van cadeautjes waarvan ik niet meer wist dat ik ze voor mezelf had gekocht. Klein geluk voor wie niet ver vooruit kan kijken. Het liefst doe ik inmiddels alles weg, maar het lukt me slecht. Er zijn ongedragen kettingen die nog wachten op een compliment, de inlossing van de belofte gedragen te worden op een feest waar alles glittert, ik het stralend middelpunt ben, iedereen van me houdt.