In isolatie, dag 6

07:00
Ik wakker met een opgeruimd gevoel. Ik sta op, geef Vasco te eten, ik hoest wat, drink een glas water, smeer een boterham, heb niet de behoefte om te liggen. De afgelopen dagen dacht ik steeds dat ik mijn lamlendigheid moest doorbreken met activiteit, geen rare gedachte, dit is precies wat ik in therapie heb geleerd, maar vandaag leerde ik dat lamlendigheid ook bij mij soms vanzelf verdwijnt, zoals bij vele mensen. Ik zou bijna zeggen dat ik me verheug op de eerstvolgende keer dat ik ziek ben, op me daar volledig aan over kunnen geven, maar daar ben ik te bijgelovig voor. Zelfs het opschrijven maakt me onrustig, maar aan die onrust wil ik niet aan toegeven.

10:00
Ik hoest iets meer dan toen ik opstond, wat betekent dat ik nog niet helemaal beter ben. Omdat ik om te werken 24 uur klachtenvrij moet zijn, laat ik weten dat ik morgen nog niet kom. 

Het zal de klasse zijn waarin ik opgroeide, maar ik ben gewend om te werken zodra ik kan werken. Alleen als ik doodziek ben, blijf ik thuis. Normaliter zou ik me onder dezelfde omstandigheden vast beter gemeld hebben voor morgen, ook al voel ik me nog niet helemaal in orde. Ergens is die 24 uur klachtenvrij moeten zijn goed voor me, denk ik. Thuis herstellen en in alle rust op gang komen. 

13:00
Ik besluit de hoes van het bankje op mijn balkon te halen en hem op zijn plek te zetten. Het is een klein klusje, maar het kost me veel energie. Nadat ik ook wat bloempotten versleept heb, moet ik op de bank zitten om bij te komen. Ik heb geen behoefte om te liggen. 

14:00
De muziek staat aan, ik heb zin om te dansen, maar gezien de angst voor hoestbuien houd ik het voorlopig bij wat vrolijk deinen.

19:00
Ik weet niet goed wat ik de afgelopen uren heb gedaan. Ik voel me goed, maar ik heb niet de energie om daadwerkelijk iets te doen. 

20:00
Ik vul wat potjes met aarde en strooi er zaden in. Ook poot ik de kiemplantjes die ik laatst in een biologische tomaat vond en in de afgelopen tijd op een schoteltje groter heb laten groeien. Het is een klein klusje, maar ik ben uitgeput als ik klaar ben. De rommel ruim ik morgen wel op.

22:00
Als ik naar bed ga lees ik voor het eerst sinds een week weer wat.

Ik lees Christiane F. uit. Er is geen boek dat ik zo vaak gelezen heb als Christiane F., al was de laatste keer dat ik het las minstens twintig jaar geleden. Met terugwerkende kracht vind ik het heel naar dat ik dit verhaal als twaalfjarig meisje totaal romantiseerde.

Dan denk ik aan dat ik nog nooit in Berlijn ben geweest en ben ineens intens verdrietig. Iedereen is naar Berlijn geweest, behalve ik. De PMS is begonnen, concludeer ik. En ik moet binnenkort maar eens naar Berlijn zodat ik daar niet meer over hoef te huilen.

23:00
Ik heb het benauwd, heb last heb van brandend maagzuur en kan niet slapen. Ik sta op, neem een Rennie en pijnstillers en ga weer naar bed. Het voelt alsof er iemand op mijn borstkas staat en ik lig lang wakker. Ik doe mijn best om me in te beelden dat ik smelt. Zo val ik in slaap.