In isolatie, dag 5

08:30
Voor mijn doen word ik laat wakker. Ik kan niet goed beoordelen hoe goed ik geslapen heb. Ergens vind ik het jammer dat ik mijn FitBit niet draag. Ik heb geen idee hoe laat ik ben gaan slapen, of ik een beetje doorgeslapen heb.

Ik wil niet weer een hele dag liggend in bed doorbrengen, dus ik verplaats mezelf naar de bank. Vasco krijgt te eten, ik drink een glas water. Het duurt even voordat ik honger krijg. 

Gisteren kreeg ik advies over welke series leuk zijn om te kijken, maar ik kan me nergens op concentreren en heb Young Sheldon weer opgezet. 

Ik krijg veel lieve berichtjes, maar het kost me te veel energie om daadwerkelijk met iedereen in gesprek te gaan.

10:00
Floris belt om te vragen hoe het met me gaat. Ik vertel over van alles en voel me best goed.
‘Ik hoef niet te hoesten,’ zeg ik. ‘Dat ik dat nu pas merk! Ik kan de hele tijd praten zonder te hoesten!’
Een minuut later krijg ik het benauwd.
‘Misschien moet ik toch even ophangen,’ zeg ik.

Als ik opgehangen heb kan ik niet stoppen met hoesten. Ik haal mijn kussen en een dekentje op en ga op de bank liggen.

11:00
Rustig ademen lijkt het hoesten op te wekken. Het zorgt ervoor dat ik verkeerd begin te ademen. Ik raak in paniek en moet een beetje huilen. Als ik ik tussen het gekuch door ‘nee’ begin te roepen en ongecontroleerd met mijn armen wapper, doe ik hard mijn best mezelf te kalmeren. Het lukt.

12:00
Ik ontdek dat ik niet hoef te hoesten als ik door mijn neus adem.

13:00
Oscar belt. Ik houd het gesprek kort omdat ik bang ben voor nieuwe lange hoestbuien.

Ik moet 24 uur klachtenvrij zijn voordat ik weer mag werken. Mijn eerstvolgende werkdag is overmorgen. Ik app mijn opdrachtgever dat ze er rekening mee moeten houden dat ik er dan nog niet ben.

13:30
Ik ga douchen en hoop dat de stoom de kriebel in mijn keel wat verzacht. Voordat ik de kraan opendraai, zet ik muziek op. Ik kies een album uit van Peter Collins, de zanger die me gisteren zoveel troost bracht met een TikTokfilmpje. Ik kende hem niet voordat ik de video zag. Normaliter luister ik als ik douche muziek waar ik wakker van word, muziek op hard op te dansen, muziek om luidkeels mee te zingen. Nu wieg ik zachtjes heen en weer onder de straal van de douche, zet kleine stappen op mijn plek, laat mijn hoofd heen en weer rollen in mijn nek. Ik beweeg constant een beetje en ik hoef niet te hoesten. Waarschijnlijk heb ik dit jaar niet eerder zo lang gedoucht als vandaag.

14:30
De bel gaat. Sanne komt iets brengen. Ik ren naar de badkamer om mijn wenkbrauwen te tekenen, zodat ik er niet zo beroerd uitzie. Als Sanne op de galerij staat ben ik precies klaar.

Sanne heeft een potje met hyacinten mee. Congrats, today is all about you! staat er op het kaartje. Op de sticker zie ik dat de bloemen gehaald zijn bij Bloembinderij Geschikt. Ik vraag me af of de eigenaar van de zaak ooit spijt heeft gekregen van die naam.

De hyacinten komen ook van Lieke. Vandaag zouden Sanne en ik naar de eerste verjaardag van haar dochter.
‘Je ziet er niet ziek uit,’ zegt Sanne.
‘Ik heb net gedoucht,’ zeg ik. Ik voel aan mijn natte haar. ‘Nu voel ik me wel oké.’
‘Lieke dacht dat je veel zieker was, maar als ik je zo zie valt het allemaal wel mee.’
‘Als ik even iets doe ben ik uitgeput,’ zeg ik. ‘Bij de deur staan kan wel, maar ik weet niet hoe ik me straks voel.’
‘Dat herken ik wel,’ zegt Sanne. 
Sanne had laatst corona.
Om te bewijzen dat ik echt ziek ben, vertel ik over dat ik in paniek raakte toen ik vanmorgen zo moest hoesten. Sanne vraagt of ik een pufje nodig heb en grijpt naar haar tas. Ik zeg dat ik me wel red.

16:30
In de koelkast staat nog de spaghetti die ik gisteren bestelde. Ik schep wat pasta in een grote kom en doe er diepvriesspinazie bij. Normaliter eet ik de pasta rechtstreeks uit het metalen wegwerpbakje. Nu ik het uit de kom eet, zie ik pas hoeveel er eigenlijk in dat bakje zit. Nadat ik twee kommen spaghetti eet is er nog genoeg over voor morgen. Als ik de pasta uit het wegwerpbakje eet, eet ik alles in een keer op. Ik ben onder de indruk van hoeveel eten ik kennelijk ineens weg kan werken.

21:00 
De mensen met wie ik in contact ben geweest in de afgelopen week zijn niet besmet geraakt. Het consequent zelftesten doen als ik dacht dat het nodig was heeft gewerkt. Ik vind het een hele opluchting.

21:30
Ik ben gaar van het binnen zitten, van het niets doen. Ik voel me een zombie. Ergens heb ik het idee dat het weer goed met me zou gaan als ik een wandelingetje zou mogen maken, als ik maar een frisse neus kon halen. Dat ik eigenlijk niet meer ziek ben, maar dat de dagen op bed en op de bank me geen goed doen. 

Om bevestigd te krijgen dat ik lichamelijk in orde ben, neem ik mijn temperatuur op. Koorts.