In isolatie, dag 4

03:30
Ik word wakker en voel me slecht. Het is niet goed uit te leggen wat er niet goed voelt. Als ik naar de wc ga kan ik nauwelijks op mijn benen staan doordat mijn enkels ontzettend pijn doen.

07:30
Vasco heeft honger. Ik geef hem natvoer en smeer voor mezelf een dubbele boterham. Mijn enkels voelen prima. Vasco gaat op zijn kussen bij de radiator liggen.

Ik meet mijn temperatuur, die is in orde. Mijn keel doet pijn en ik zit vol snot. Er zit een vervelend gevoel in mijn oren, als ik ze snuit voelt het alsof iemand messen in mijn gehoorgangen steekt. Vanaf nu ga ik mijn neus alleen nog maar ophalen.

Straks wil ik wat dingen doen in huis, er liggen bulten ongevouwen was in de slaapkamer en mijn eettafel ligt vol spullen die een plek zoeken. Eerst ga ik weer naar bed.

Ik dacht de afgelopen dagen dat ik ze voor niets besteld had, maar ik ben blij dat ik twee zakken Anta Flu in huis heb. De snoepjes verzachten het rauwe gevoel in mijn keel en de vloer naast mijn bed ligt bezaaid met papiertjes.

10:00
Ik strek mijn armen uit, ruik mezelf, sta onmiddellijk op om te douchen.

10:15
Ik heb me gedoucht, lig weer in bed. Het shirt dat ik heb aangetrokken stinkt.

13:00
Ik voel me afgesloten van alles, op een prettige manier. Alsof de buitenwereld op pauze staat. Ik krijg lieve berichtjes van mensen, ik voel me niet alleen, maar ergens lijkt het alsof alleen mijn lichaam bestaat, hier, in dit bed. Ik vraag me af of dit een effect van corona is, of dat het komt doordat ik zoveel hersenloos op TikTok aan het scrollen ben.

Mijn temperatuur is 37,7°C.

15:00
Ik was in slaap gevallen en werd wakker van de deurbel. Met een deken om me heen geslagen doe ik voorzichtig de deur open. Verderop op de galerij loopt een medewerker van de Postcodeloterij.
‘Alles goed?’ roept hij, terwijl hij mijn kant weer oploopt.
‘Nee,’ zeg ik. Ik schrik van hoe rasperig mijn stem klinkt. ‘Ik heb corona.’
‘Boeie!’ roept de loterij-jongen.
Ik gooi de deur dicht.

Het voelt goed om door het huis te lopen, uit het bed te zijn. Dan moet ik onbedaarlijk hoesten en voel me meteen ontzettend moe. Ik ga weer in bed liggen.

16:00
Het is bewolkt, dus ik ga niet op het balkon zitten. Ik doe de deur wel op een kier voor het geval Vasco naar buiten wil.

Oscar belt. Hij is moe van de strandwandelingen die hij maakte en houdt het gesprek kort. Het is niet erg, ik moet hoesten als ik praat.

17:00
Ik heb honger en ben moe, dus bestel ik eten. Bij de pizzeria om de hoek hebben ze pasta die ik lekker vind. Ik bestel er ook aardappelschijfjes, brood met kruidenboter en een brownie bij. Bij de aantekeningen noteer ik dat de bezorger de bestelling bij de deur neer mag zetten en dan weg kan lopen. Als ik afgerekend heb zie ik dat de bestelling pas om 18:40 komt.

17:30
De bezorger belt aan. Normaliter geef ik altijd fooi, nu heb ik deze vooraf betaald. Ik bedenk dat het geld nu waarschijnlijk naar de pizzeria in plaats van naar de bezorger gaat.

Ik eet de aardappelschijfjes en een beetje van de muffin en zit vol. De pasta kan ik morgen eten. In bed eten doet me denken aan mindere tijden. Morgen wil ik meer tijd buiten de slaapkamer doorbrengen, ook als ik zo moe ben als vandaag.

Vasco zit veel bij me. Hij is normaal gesproken vrij schrikachtig, maar hij rent niet meer weg als ik hoest.

19:00
Oscar en ik hebben een week geleden Draw Something weer opgepakt. Pictionary op afstand. Nu ik de hele dag in bed lig doet het me denken aan tijden dat het niet zo goed met me ging, tijden waarin ik nauwelijks in staat was tot normale communicatie, tijden waarin dit spelletje de enige zichtbare draad was die ons verbond.

20:30
Het ene moment denk ik dat ik me aanstel, dat ik alleen lamlendig voel doordat ik me lamlendig gedraag, doordat ik de hele dag in bed lig. Dan sta ik op en merk ik dat ik te moe ben om langer dan een paar minuten op mijn benen te staan. Ik heb weer koorts.

22:00
Ik heb het koud en warm en voel me alleen. Ik ben er niet op gemaakt om dagenlang in afzondering door te brengen. Op TikTok bekijk ik steeds dezelfde video. Ik wil dat iemand voor me komt zorgen. Ik wil zo klein zijn dat iemand me in zijn borstzak mee kan dragen, ik wil een enorme hond om bij in de mand te slapen. Of naar buiten gaan en daar de energie voor hebben. Dan zie ik dat ik een bericht heb gekregen van Oscar. Ik bel hem op en moet huilen. Oscar lacht een beetje om me, dat stelt me gerust.