Hulpmiddel

Gisterochtend maakte ik een lange wandeling om met zo min mogelijk lichamelijke onrust een gesprek met een medewerker van een gemeente te voeren. Zodat ik tijdens het gesprek niet zou wiebelen op mijn stoel. De voorbereidingen op het gesprek waren uitgebreid, maar er hing nogal wat vanaf: er zou bepaald worden of een van mijn cliënten een hulpmiddel kreeg. We waren bekend met de situaties waarin mensen in precies dezelfde situatie het hulpmiddel niet ontvingen: situatie niet ernstig genoeg, gemeente heeft te weinig geld, persoon heeft al te veel hulpmiddelen.

Tot onze grote vreugde werd het hulpmiddel toegekend. Er was opluchting, trots, felicitaties. Die blijdschap stoorde me, maar ik besloot mijn frustraties over deze grote emoties tot vandaag te bewaren, en gisteren vooral te vieren.

Vandaag heb ik verdriet over de vreugde. Woede ook. Er is een walgelijk systeem. Een systeem waarin je afhankelijk bent van hoe goed je jezelf uit kunt drukken, of je misschien een familielid hebt die dat voor je kan doen, of je zorgprofessionals kent die de moeite willen en kunnen nemen niet-declareerbare uren te spenderen aan een goede mail, of je een medewerker van de gemeente spreekt die een goede dag heeft, daarbij ook begrijpt dat hij zelf geen arts is en dat jij zelf de expert bent op het gebied van je ziekte, of je in een gemeente woont met genoeg geld in de pot, het is een systeem waarin je afhankelijk bent van zoveel dingen die niets te maken hebben met of jij dat hulpmiddel nodig hebt om je dag door te komen, naar buiten te kunnen, je bed uit te komen, minder pijn te hebben, de energie over te houden om zelf je boterham te smeren. Een systeem waarin het toekennen van een hulpmiddel iets is om iemand mee te feliciteren.