Het huwelijk

De oude vriend die me de afgelopen jaren in mijn citalopramdromen bezocht is al tijden niet meer langs geweest. Naarmate ik de antidepressiva verder afbouwde kwam hij me steeds minder vaak bezoeken. In de weken voordat ik mijn laatste druppel innam wachtte ik tot hij een laatste keer langskwam. Dat gebeurde niet, ik heb geen afscheid kunnen nemen. Wel kwam ik hem laatst tegen op straat, gewoon overdag. Hij stak zijn hand naar me op en had duidelijk geen weet van wat we meegemaakt hebben, de band die we op hebben gebouwd.

Vannacht droomde ik dat ik ging trouwen met een man uit Borgercompagnie. Ik ontmoette zijn familie, vrienden, er stond een groot feest gepland, we waren allemaal blij en ineens dacht ik: wacht eens, ik heb deze man nog nooit ontmoet, ik kan toch niet trouwen met iemand die ik niet ken?

Ik besloot naar Borgercompagnie te rijden om de man te vertellen dat de bruiloft niet door kon gaan. De man zou erg teleurgesteld zijn, maar ik moest het hem persoonlijk vertellen, dat was het juiste om te doen, al hadden we elkaar nog nooit gezien.

Toen werd ik wakker. Ik probeerde uit alle macht weer in slaap te vallen, de droom weer in te varen, mijn tocht naar de man voort te zetten, maar ik probeerde het te hard en het mislukte. Nu zit er een man uit Borgercompagnie te wachten op zijn bruid, hij heeft zich geschoren, draagt een pak, is al zeven keer naar de wc geweest omdat hij zo zenuwachtig is. Zijn bruid is laat, zijn bruid komt niet opdagen, later ontdekt hij zelfs dat ze volledig van de wereld verdwenen is.