Het einde

Het videogesprek dat ik zojuist had was het staartje. Mijn behandelaar en ik keken terug op de afgelopen jaren. Ze vertelde hoe moeilijk ze aanvankelijk hadden kunnen inschatten hoe slecht het met me ging. Dat was fijn om te horen. Het verklaarde een hoop verwarring die ik tijdens mijn behandeling had ervaren, het zei ook iets over de manier waarop ik toen functioneerde. 

We hadden het over hoe slecht het met me ging.
‘Ik was echt heel ziek,’ zei ik.
‘Ja,’ zei mij behandelaar.

We hadden het over hoe het nu gaat. Ik vertelde over grenzen die ik de afgelopen tijd had aangegeven, over hardlopen, over mijn werk. Ik liet lieve foto’s van mij en Oscar zien.

Er is veel te jubelen, maar er is ook genoeg om realistisch over te zijn.

Ik vertelde over de chaos in mijn huis die is ontstaan doordat ik gisteren begon met het opruimen van mijn kantoortje. (Ik ben niet meer bang voor rommel, het is geen teken van een stemmingsprobleem.) Mijn behandelaar kon het niet laten nog wat ADHD-opruimtips te geven. 

Natuurlijk moest ik huilen. Tijdens het gesprek, ook nadat we hadden opgehangen. 

Zo, dacht ik toen mijn wangen droog waren, ik ga verder met opruimen.
En: nu is er weer wat plek op de wachtlijst.