Een lezer

Vanaf vandaag, heb ik besloten, ben ik weer een lezer.

Ik heb eerder al veel van mezelf gemaakt. Zo ben ik nu iemand die om zeven uur opstaat en geen angst heeft om uit te slapen. Ik ben een zus die de energie heeft om te komen helpen sauzen. Een partner die bakjes eten meegeeft. Iemand die het vuilnis op tijd wegbrengt, iemand die wandelingen maakt bij vermoeidheid of spanning. Iemand die hardloopt. Iemand die danst tijdens het opruimen. Een buurvrouw die een praatje maakt.

Een paar jaar geleden zat ik met Oscar in de trein, ik had De Groene gekocht probeerde uit alle macht te begrijpen wat ik las. Aan het einde van een alinea probeerde ik me te herinneren wat ik net had gelezen.
‘Waarom kan ik dit toch niet?’ vroeg ik gefrustreerd.
Ik had ook een Flair mee kunnen nemen, of een Viva, maar ik wilde echte informatie tot me kunnen nemen. Aan het einde van het artikel lukte het me globaal te vertellen waar het over ging. Een monsterprestatie.

Mijn kast had zich in de jaren daarvoor gevuld met boeken, beloftes aan op de bank zitten met warme chocolademelk of rode wijn, het werden er steeds meer, die beloftes, en ik kwam ze nooit na. Het was pijnlijk om naar de boekenkast te kijken en het was onmogelijk hem niet te zien. Ik hoopte altijd dat mijn bezoek niet zou vragen naar wat ik van een bepaald boek vond, grote kans dat het ongelezen op de plank stond.

Als ik het moeilijk heb, ga ik met mezelf in gesprek. Hardop, in de auto. Ik heb mijn innerlijke kind zo vaak aangesproken in therapie dat het in mijn dagelijks leven ook een gewoonte is gebleven.

Toen ik klein was deed ik niets liever dan lezen. Het liefst over ballet, het interesseerde me niet dat Thea Beckman volgens anderen een meer verantwoorde keuze was. Of dat ik de helft van een boek dat ik bij iemand uit de kast had getrokken niet begreep. Of dat ik niet wist of ik het boek helemaal uit zou lezen. Ik las.

Ik heb al veel van mezelf gemaakt. Nu nog een beetje van wie ik vroeger was.