Een jaar met Vasco

Hoe het precies zou gaan had ik niet bedacht. Wel dat Vasco minder bang zou worden, hier een plek zou vinden waar hij op zijn gemak zou zijn, waar hij zich niet steeds hoefde te verschuilen. Dat hij zou weten wat hij aan me had, dat ik hem niet aaide als hij dat niet wilde, dat hij niet voor me hoefde te vluchten. Dat we hier samen zouden leven, dat dit net zo goed zijn huis zou worden als dat van mij.

En ik had een kleine wens, een wens die niet per se uit hoefde te komen. Voor het einde van het jaar een kopje krijgen. Een kleintje, tegen mijn enkel.

Nog even en Vasco woont hier een jaar. Wanneer het tien uur is, gaan we naar bed. Ik lees een boek en aai Vasco, die standaard tegen mijn linkerbovenbeen komt liggen, over zijn buik. Vaak aai ik meer dan ik lees. Als ik moe genoeg ben, leg ik het boek aan de kant en trek aan het touwtje boven het bed. Dan komt Vasco overeind, rekt zich langzaam uit en loopt in slome passen naar de zachte mand die op het nachtkastje staat.