Een goede breuk

Dit is een tamelijk prettige breuk, dacht ik. We zijn uit elkaar en ik weet nog precies weet wie ik ben. Wat ik wil. Ik voel me niet verloren, ik ben helemaal compleet. Dit is de beste breuk van alle breuken die ik heb gehad. 

Ik dacht terug aan hoe mijn relaties vroeger eindigden. Aan de chaos en de verwarring. Aan de identiteitscrises. Aan hoe ontzettend nodig het was dat die relaties tot een einde kwamen. Strikt noodzakelijke breuken waren het. Misschien zijn dat eigenlijk de beste breuken. 

Ik weet nog precies wie ik ben, maar heb niemand om mee te delen dat mijn Azteeks zoetkruid spint heeft, niemand aan wie ik mijn gewicht kan vertellen zonder dat er een oordeel doorklinkt in de reactie, niemand die mijn lievelingsgerecht op tafel zet als ik vraag of we nagelstudio eten, niemand die met me over gaten wil praten, niemand met wie ik kan discussiëren over de exacte definitie van een goede breuk.