Dude. Badjas. Tapijt.

Tijdens een avondwandeling door mijn wijk keek ik een felverlichte woning in en zag een enorme poster van The Big Lebowski hangen. Het is een film die ik in theorie leuk zou moeten vinden, maar die ik in de praktijk nogal tegen vond vallen. Over het algemeen vind ik dat mensen die van films van de broers Coen houden best een goede smaak hebben, op die films na.

In mijn hoofd zit een zwart gat dat negatieve herinneringen opslokt. Dat is een grote belemmering in het leven. Er was een tijd dat ik me geen negatieve gebeurtenis kon herinneren, al vond het pas twee dagen eerder plaats. Het gat groeide en werd zo groot dat ik dacht dat het uiteindelijk al mijn herinneringen op zou slokken. Mijzelf. Ik ging in therapie, waar ze het gat niet sloten maar zo klein maakten dat ik er mee kon leven. 

Er zit een klein zwart gat in mijn hoofd en soms heeft het nog honger.

Toen ik de poster van The Big Lebowski zag hangen (Hoe groot mag zo’n poster eigenlijk zijn voordat ik de eigenaar niet meer van goede smaak verdenk? Waarom zou je The Dude levensgroot in je woonkamer willen hebben?) probeerde ik me te herinneren wat ik ook alweer zo vervelend vond aan die film.

Er kwam niets.

Niets.

Ik probeerde me te herinneren waar de film over ging.

Dude.

Badjas.

Tapijt?

Ik belde Oscar.
‘We moeten The Big Lebowski herkijken.’
‘Alweer?’
‘Ik herinner me niet meer waarom ik die film niet leuk vond.’
‘Je hebt hem inmiddels al drie keer herkeken.’
‘Maar ik ben het vergeten.’
‘Je vond het geen leuke film, dat is toch genoeg.’
‘Maar kunnen we hem niet nog één keer zien?’

Ik besloot het erbij te laten, er staan genoeg matige en vervelende gebeurtenissen op het programma.

Dude. Badjas. Tapijt.