De kinderen

Ik heb inmiddels een schoolklas aan innerlijke kinderen geheeld. Het kind dat zich niet zo aan moest stellen. Het kind dat een huilebalk genoemd werd. Het kind dat niet van die moeilijke woorden mocht gebruiken.

Ik pakte ze op, aaide ze over hun hoofd, vertelde dat het niet aan hen lag, liet ze in mijn broekzak glijden, nam ze mee en liet ze wereld zien. Een wereld waar ze in passen.

Het kind dat haar mond moest houden.

Iedere keer dat ik dacht dat ik ze allemaal had geholpen bleek er nog eentje achterin de klas te zitten. Te lezen, uit het raam te staren.

Met het kind dat niet steeds van die moeilijke vragen moest stellen stelde ik iedereen vragen, ondanks dat we ons schaamden dat we het antwoord niet kenden. Met het kind dat geen lawaai mocht maken schreeuwde ik luidkeels in de auto. Met het kind dat steeds maar lekker buiten moest gaan spelen kocht ik een ballenbak voor in de woonkamer.

Ze zijn met zijn velen. 

Vandaag, toen ik vanuit mijn woonkamer de geluiden van de werkzaamheden aan de zuidelijke ringweg kon horen, zag ik ineens het kind dat steeds te horen kreeg dat de dingen nou eenmaal zijn zoals ze zijn. Het kind dat in een file op de snelweg naar wegwerkzaamheden keek en vanaf de achterbank vroeg wie de wegen maakt. 
‘De overheid.’
Het meisje keek naar de gele voertuigen met enorme grijpers en laadbakken.
‘Dus die machines zijn van de overheid?’
‘Nee, natuurlijk niet.’
‘Van wie dan?’
‘Van een bedrijf.’
‘Welk bedrijf?’
‘Dat weet ik niet.’ De bestuurder van de auto zuchtte
Het meisje keek naar de man in een wagen met een enorme wals en oranje zwaailampen.
‘Zijn de mensen in de machines van de overheid?’
‘Nee.’
‘Maar hoe kan dat dan, als de overheid de wegen maakt?’
‘De overheid betaalt het bedrijf om de wegen te maken.’
‘Maar dat is toch raar?’
‘Zal ik een cd voor je opzetten?’
‘Is dat wel eerlijk?
‘Soms zijn de dingen gewoon zoals ze zijn.’

Ik pakte het kind op, veegde het haar uit haar gezicht en gaf een kus op haar voorhoofd. Ik liet haar in mijn broekzak glijden, liep met haar naar buiten, had geen idee wat ik met haar aan moest.