De geschiedenisleraar

Ik installeer een datingapp om mijn voorland te verkennen. Waar de mannen op Tinder jaren geleden met grote karpers op de foto stonden, poseren de mannen op Bumble ongegeneerd in hun defensie-uniform. Trots. Een man die zijn hagelwitte tanden blootlacht heeft zijn gezicht vol groene schmink.

Ik veeg zo ongeveer iedereen naar links, ook de mensen met andere beroepen. Iemand heeft bij werk ‘ik doe het liefst zo min mogelijk’ ingevuld, maar jammer genoeg is hij verder mijn type niet. 

Tegen een vriendin zei ik laatst dat ik pas wilde daten als ik niet meer elke dag hoefde te huilen. Nu ik niet meer elke dag hoef te huilen bespreek ik met een andere vriendin nieuwe regels. Ze moet hard lachen als ik zeg dat ik pas met iemand af wil spreken als ik niet hoef te huilen als ik masturbeer. Pas als ze uitgelachen is zegt ze dat ze het herkent, van het huilen.

Ik match met een geschiedenisleraar met donkere krullen en blauwe ogen. Hij citeert uit Vasalis. Ik stuur hem gieser wildeman. De geschiedenisleraar vraagt of het gedicht over toxische masculiniteit gaat en wil weten wat ik eruit haal. Zijn reactie is beter dan ik had verwachtte, maar ook wat keurig. Ik besluit gieser wildeman voortaan naar elke potentiele date te sturen.

De geschiedenisleraar zegt iets over gender en stuurt een gedicht van Deelder.

Ik lees het gedicht, besluit later op de dag op de geschiedenisleraar te reageren, zet de meldingen van Bumble uit, ga naar buiten voor een wandeling en vergeet vervolgens van het bestaan van datingapps.