De geschiedenisleraar IV

‘Laten we onszelf niet plagen,’ zei de geschiedenisleraar.
‘Sorry?’ zei ik.
‘Niet in het echt afspreken is wel dik minder,’ antwoordde hij.
‘Ik plaag niemand,’ zei ik.
Ik dacht na over hoe vaak ik had gezegd dat ik voor 1 juni niet wilde daten. (Er is een iemand die mijn juni-regel zou mogen breken, iemand die ik graag zou zien, maar die persoon heeft mijn nummer niet en weet niet waar ik woon, dus het lijkt me uitgesloten dat hij op een dag zomaar voor mijn deur staat.)
‘Ik ben duidelijk geweest over 1 juni,’ zei ik nog maar eens.
‘Is niet erg,’ zei de geschiedenisleraar. ‘Ik snap wel dit wat snel is als je relatie nog maar net voorbij is.’
‘Volgens mij heb ik eerder al gezegd dat ik het te druk heb,’ zei ik. 

Ik ging naar buiten om een wandeling te maken. Toen ik terugkwam had ik weer bericht van de geschiedenisleraar. Hij liet weten dat hij al een paar uur opgeschoten was in het boekje over fascisme.
‘Je bent verder dan ik,’ zei ik.
‘Dat komt doordat ik geschiedenisleraar ben,’ zei de geschiedenisleraar. ‘Wist je wel dat ik geschiedenisleraar ben?’
‘Ik denk dat ik niet het risico had genomen dit boek uit te kiezen als je bakker was,’ zei ik.
‘Een berekenende vrouw,’ zei de geschiedenisleraar. ‘Beter.’
‘Het leek me verstandig om iets uit te zoeken waar jij verstand van hebt, omdat mannen zo graag dingen uitleggen aan vrouwen.’
‘Mansplainen,’ zei de geschiedenisleraar.
‘Ik ga weer even verder met mijn dag,’ zei ik.
‘Oké, zei de geschiedenisleraar. ‘We houden contact.’