De geiten gedag zeggen

Vanmorgen wilde ik hardlopen. Na 300 meter moest ik stoppen omdat ik misselijk werd. Laatst stond ik, toen ik probeerde mijn persoonlijk record te verbreken, al eens kokhalzend langs de kant van de weg. Dat wilde ik niet nog eens doen en al helemaal niet na het rennen van zo’n sukkeleindje. 

Ik besloot een stuk te wandelen en daarna het hardlopen te hervatten. 

Weigerende kuiten, last van mijn rug.

Ik negeerde de signalen en rende door tot het niet meer ging. Daarna bekeek in in de hardloop-app de afstand die ik, ondanks alle lichamelijke tegenslag, volhardend had afgelegd. Weer 300 meter.

Het was een uitstekend moment om alle vertrouwen in mijn eigen kunnen te verliezen, naar huis te gaan, in bed te kruipen, de rest van de week niets meer te doen. In plaats daarvan besloot ik een lange wandeling te maken en de geiten die ik altijd voorbijren eens fatsoenlijk gedag te zeggen.

De geiten waren weg, maar verderop stonden paarden.