De band

Vanmorgen had ik mijn laatste sessie lichttherapie. Ik heb een week lang elke ochtend van half acht tot kwart over acht voor een lamp gezeten. De lichttherapielampen hangen aan de muren van ruimtes die, aan de grote tafels te zien, bedoeld zijn om later op de dag in te vergaderen. Of misschien organiseren ze er groepstherapiesessies. Elke ruimte heeft twee lampen. 

Vanwege covid heeft iedereen een vaste plek. Waar je op maandag zit, zit je de rest van de week ook. Om die reden deelde ik een week lang de ruimte met dezelfde man. We lazen beiden zwijgend onze boeken en keken regelmatig van onze pagina’s op om recht in het licht te kijken, precies zoals ons verteld was.

Gisteren begon ik in Het boek ont, over een man met een zelfhulpgroep voor mannen die hun post niet durven te openen. Tot mijn verrassing en vreugde speelt het boek in Groningen en word ik meegenomen naar plekken waar ik lang niet meer aan heb gedacht. Zoals het arbeidsbureau dat vroeger aan het Zuiderdiep zat, tegenwoordig zit er (als ik me niet vergis) een H&M, maar ik vond er lang geleden eens een baantje in een snackbar, een van de meest afschuwelijk denkbare werkplekken, al at ik er elke dag patat.

Als je een week lang samen het effect van de winter bevecht en een boek leest terwijl het buiten nog donker is bouw je een band op, ook al zit je met de ruggen naar elkaar toe, al ken je elkaars naam niet. Dus toen de man en ik de lampen voor de laatste keer uitdeden, onze tassen inpakten, besloot ik het toch maar te vragen.
‘Wat las u?’
Het was een dikke paperback, dat had ik al gezien. Ik schatte in dat het een oud boek in een nieuwe uitgave was, mogelijk iets Duits.
‘Sorry?’ zei de man. 
‘Ik vroeg me af welk boek u las. Het is vreemd om een week lang samen gelezen te hebben zonder te weten wat de ander las.’
‘Oh,’ zei de man. Hij keek om zich heen.
Ik had spijt van mijn vraag.
‘Sylvia Witteman,’ zei hij. ‘Verhaaltjes.’
‘Oké,’ zei ik. ‘Leuk.’
‘Wat las jij?’
‘Eerst Moskou op sterk water,’ zei ik. ‘En nu Het boek ont.’
Het klonk alsof het de normaalste zaak was dat ik twee boeken in een week las. Ik voelde me een grote bedrieger.
De man zei dat hij de boeken niet kende en ik vertelde over Het boek ont, dat het heel grappig was, maar ook best treurig.
‘Dat past wel bij ons in de winter,’ zei de man. 
Ik glimlachte ongemakkelijk.
‘Sterkte,’ zei de man. Hij liep de deur uit.
‘Fijne dag,’ zei ik.