Alles

Sinds gisteren heb ik een nieuwe lievelingsfilm. Ik was er lang van overtuigd dat ik nooit meer zou kunnen genieten iets dat ik niet al kende, een droevige gedachte waarvan ik de implicaties niet geheel besefte toen het nog een waarheid voor me was. Vanmorgen was ik in de Hortus in Haren. Het was nog vroeg en de zon scheen. Er renden kleine herten langs, ik zag de dauw opstijgen en dacht aan alle levens die ik had kunnen leiden, aan de mensen met wie ik precies op dat moment op die plek had kunnen wandelen en hoe we elkaar aangekeken zouden hebben, ik vind het vreselijk te denken aan de mogelijke uitkomsten van het leven, ik zou mijn leven oneindig vaak willen overdoen, oneindig veel verschillende keuzes willen maken, maar vanmorgen voelde ik ook de warmte van de zon op mijn gezicht en was tevreden, misschien is dat het grootste goed, het allemaal kunnen voelen, alles tegelijkertijd.